سرگردان

نیمه شب بود و غمی تازه نفس

ره خوابم زد و ماندم بیدار

ریخت از پرتو لرزنده شمع

سایه ی دسته گلی بر دیوار

همه گل بود ولی روح نداشت

سایه ای مضطرب و لرزان بود

چهره ای سرد و غم انگیز و سیاه

گوئیا مرده ی سرگردان بود

شمع خاموش شد از تندی باد

اثر از سایه به دیوار نماند

کس نپرسید: کجا رفت؟ که بود؟

که دمی چند در اینجا گذراند

این منم خسته در این کلبه ی تنگ

جسم درمانده ام از روح جداست

من اگر سایه ی خویشم یارب

روح آواره ی من کیست کجاست

فریدون مشیری