یه خورده آرومم کن

نشون نده که سردی

حالا وقت دروغه

بگو که برمیگردی

یه وقتا نه اصلا حرفی نمیاد. الان از اون وقتاست

اسمش نه عشق است؛ نه علاقه؛ نه حتی عـادت؛حماقت محـــض است

!دلتنگِ کـسی باشی که دلش با تـو نیست

آب نریختـــــم ... که برگردی ...! آب ریختـــــم ... تـــا پاک شود ... هر چه رد پای توست از زنـــدگی ام

قلبم را عصب کشی کرده ام
ديگـر از سـردي نگـاهي نـخواهد لـغزيد
و از گرمي آغوشي نخواهد تپيد

‌ میدونی‌ چیه

من تورو به خدا سپردم

خدا واگذارت نکنه

اگر بندهٔ خدا وا‌ گذارت کرد

اون چاره داره

برو به سلامت.

~~~~

به سیم آخر زدم

فقط نمیدانم چرا این سیم

به آخر نمیرسد

برای فیلمنانه عشقت

به این و آن قول نقش اول را می دادی

اما امروز

بدون قهرمان مانده ای

با عده ای سیاهی لشکر و بدل کار

و آنها را دوست می نامی

عجب روزگاریست

دوست داشتن گاهی واقعا احمقانست

چون کسی رو که یه روز به حد مرگ دوسش داری

روزی میرسه که اصلا دوسش نداری

ما بدهکاریم
به یکدیگر
تمام دوسست دارم های نا گفته ای
که پشت دیوار غرورما ن ماندند
و ما
آنها را بلعیدیم
تا نشان دهیم
منطقی هستیم

سالهاست که معنای این را نفهمیده ام

رفت و آمد یا آمد‌ و رفت

آدمها می‌روند که برگردند

یا می‌آیند که بروند

تو می خندی ، حواست نیست ، من آروم می میرم

تو می رقصی و من، عاشق شدن رو یاد می گیرم

چه جذابی ... چه گیرایی...چه بی منطق به چشمات می شه عادت کرد

توی دستای تو باید به سیگارم حسادت کرد

منو پوک می زنی آروم

خرابم می کنی از سر

رژ لب رو ته سیگار

تن من زیر خاکستر

تنم می لرزه و میری

حواست نیست هوامو کام می گیری

حواست نیست حواسم هست و می میرم

. حواست نیست کنارت اوج می گیرم

حواست نیست تو می خندی، حواست نیست

دلبسته ي کفشهایم بودم. کفش هايي که يادگار سال هاي نو جواني ام بودند
دلم نمي آمد دورشان بيندازم .هنوز همان ها را مي پوشيدم
اما کفش ها تنگ بودند و پایم را مي زدند
قدم از قدم اگر بر مي داشتم زخمی تازه نصیبم مي شد

سعي مي کردم کمتر راه بروم زيرا که رفتن دردناک بود

مي نشستم و زانوهایم را بغل مي گرفتم
و مي گفتم:چقدر همه چیز دردناک است
چرا خانه ام کوچک است و شهرم و دنيایم
مي نشستم و می گفتم : زندگیم بوي ملالت مي دهد و تکرار

می نشستم و می گفتم:خوشبختي تنها يک دروغ قديمي است
می نشستم و به خاطر تنگی کفشهایم جایی نمیرفتم
قدم از قدم بر نمیداشتم .. می گفتم و می گفتم

......... پارسايي از کنارم رد شد
عجب ! پارسا پا برهنه بود و کفشی بر پا نداشت
مرا که ديد لبخندي زد و گفت: خوشبختي دروغ نيست
اما شايد تو خوشبخت نشوي زيرا خوشبختي خطر کردن است
و زيباترين خطر..... از دست دادن

تا تو به اين کفش هاي تنگ آويخته اي ....برایت دنيا کوچک است و زندگي ملال آور
.جرات کن و کفش تازه به پا کن.شجاع باش و باور کن که بزرگتر شده اي

رو به پارسا کردم ، پوزخندی زدم و گفتم
اگر راست مي گويي پس خودت چرا کفش تازه به پا نمي کني تا پا برهنه نباشي؟

پارسا فروتنانه خنديد و پاسخ داد :من مسافرم و تاوان هر سفرم کفشی بود
که هر بار که از سفر برگشتم تنگ شده بود و
پس هر بار دانستم که قدري بزرگتر شدم


هزاران جاده را پيمودم و هزارها پاي افزار را دور انداختم
تا فهميدم بزرگ شدن بهايي دارد که بايد آن را پرداخت

حالا دیگر هيچ کفشی اندازه ي من نيست