MISSING U IS NOT A GAME 2 PLAY
MISSING U IS NOT A WORD 2 SAY
MISSING U DOES NOT START IN APRIL AND END IN MAY
MISSING U IS A PAIN THAT I FEEL EVERY DAY

مرا اينگونه باور کن

کمي خسته ،

کمي تنها

،کمي ياغي

،کمي مغرور،

... کمي گستاخ ،

کمي سرخوش،

کمي

کمي باور کردنم سخت است

.....................................................................................................

وقتی یه بار از دوستت ضربه می خوری،مثل اینه که با ماشین بهت زده و داغونت کرده ؛ولی وقتی می بخشیش،درست مثل اینه که بهش فرصت دادی تا دنده عقب بگیره ودوباره از روت رد بشه،تا مطمئن بشه که دیگه چیزی ازت نمونده ................شاید واسه همینه من حالا شدم مثلا آسفالت خیابون. چون یه هزار باری از روی من رد شدی تا واقعا مطمئن بشی قبل از رفتنت

فقط آرزوم بود سرم رو روی زانوش میزاشتم
و های های گریه میکردم
شاید که قلب سنگینم سبک شه
همین

روزی به رویایت که هنوز با من است ،حسادت خواهی کرد
روزی که دیگر هیچ نشانه ای از من نخواهی داشت

هر سال دریغ از سال قبل

به کلینیک خدا رفتم تا چکاپ همیشگی ام را انجام دهم، فهمیدم که بیمارم ... خدا فشار خونم را گرفت، معلوم شد که لطافتم پایین آمده. زمانی که دمای بدنم را سنجید، دماسنج 40 درجه اضطراب نشان داد. آزمایش ضربان قلب نشان داد که به چندین گذرگاه عشق نیاز دارم، تنهایی سرخرگهایم را مسدود کرده بود ... و آنها دیگر نمی توانستند به قلب خالی ام خون برسانند. به بخش ارتوپدی رفتم چون دیگر نمی توانستم با دوستانم باشم و آنها را در آغوش بگیرم. بر اثر حسادت زمین خورده بودم و چندین شکستگی پیدا کرده بودم ... فهمیدم که مشکل نزدیک بینی هم دارم، چون نمی توانستم دیدم را از اشتباهات اطرافیانم فراتر ببرم. زمانی که از مشکل شنوایی ام شکایت کردم معلوم شد که مدتی است که صدای خدا را آنگاه که در طول روز با من سخن می گوید نمی شنوم ...! خدای مهربان برای همه این مشکلات به من مشاوره رایگان داد و من به شکرانه اش تصمیم گرفتم از این پس تنها از داروهایی که در کلمات راستینش برایم تجویز کرده است استفاده کنم : هر روز صبح یک لیوان قدردانی بنوشم قبل از رفتم به محل کار یک قاشق آرامش بخورم . هر ساعت یک کپسول صبر، یک فنجان برادری و یک لیوان فروتنی بنوشم. زمانی که به خانه برمیگردم به مقدار کافی عشق بنوشم . و زمانی که به بستر می روم دو عدد قرص وجدان آسوده مصرف کنم. امیدوارم خدا نعمتهایش را بر شما سرازیر کند: رنگین کمانی به ازای هر طوفان ، لبخندی به ازای هر اشک ، دوستی فداکار به ازای هر مشکل ، نغمه ای شیرین به ازای هر آه ، و اجابتی نزدیک برای هر دعا

جمله نهایی : عيب کار اينجاست که من '' آنچه هستم '' را با '' آنچه بايد باشم '' اشتباه مي کنم ، خيال ميکنم آنچه بايد باشم هستم، در حاليکه آنچه هستم نبايد باشم . / زنده یاد احمد شالو

چه خبر از دل تو؟ نفسش مثل نفس هاي دل كوچك من مي گيرد؟ يا به يك خنده ي پر از ناز كسي مي ميرد؟ چه خبر از دل تو؟ دل مغرور تو هم مثل دل عاشق من مي گيرد؟

دیگه رفتی از کنارم

از تو خوابم از خیالم

از تو ذهنم از تو شعرام

دیگه رفتی از کتابام

از تو حرفم از تو قلبم

از تو قاب عکس چشمم

تو دیگه جایی نزاشتی

واسه حرف و واسه آشتی

واسه پرسیدن حالی

حتی یک خاطر تلخ

حتی آرزوی یک لحظه دیدار

همه رو قلم گرفتی

تو با خط خشک حرفات

از تو ذهن خاطراتت

تو دیگه عکسمو کندی

از رو طاقچه محبتت

تو دیگه مهرمو بردی

باورم نمیشه انگار

خوابی بود شیرینو کهنه

که روزا میگذرن و آه

میکنن خواب منو کم رنگ و کم رنگ
من دیگه شعری ندارم

که به پای تو بریزم

گفته های عاشقونم

واسه تو دیگه تمومه

حرف رفتنو گذاشتی

توی قلب ساده من

قصه های عاشقونه

واسه من دیگه تمومه
دیگه رفتی از کنارم

دیگه سخته از تو گفتن

حتی از تو قصه گفتن

واسه تو شعری سرودن

اما این آخره خطه

آخرین قصه این معشوق تنها
حرفه تو تنها گذاشتن

حرف من تنها نموندن

حرف تو رفتن و رفتن

حرف من دیگه نموندن

مهتاب

نه سلامم نه علیکم
نه سپیدم نه سیاهم
نه چنانم که تو گویی
نه چنینم که تو خوانی
و نه آنگونه که گفتند و شنیدی
نه سمائم نه زمینم
نه به زنجیر کسی بسته‌ام و بردۀ دینم
نه سرابم
نه برای دل تنهایی تو جام شرابم
نه گرفتار و اسیرم
نه حقیرم
نه فرستادۀ پیرم
نه به هر خانقه و مسجد و میخانه فقیرم
نه جهنم نه بهشتم
چُنین است سرشتم
این سخن را من از امروز نه گفتم، نه نوشتم
بلکه از صبح ازل با قلم نور نوشتم ...
گر به این نقطه رسیدی
به تو سر بسته و در پرده بگویــم
تا کســی نشنـود این راز گهــربـار جـهان را
آنچـه گفتند و سُرودنـد تو آنـی
خودِ تو جان جهانی
گر نهانـی و عیانـی
تـو همانی که همه عمر بدنبال خودت نعره زنانی
تو ندانی که خود آن نقطۀ عشقی
تو خود اسرار نهانی
تو خود باغ بهشتی
تو بخود آمده از فلسفۀ چون و چرایی
به تو سوگند
که این راز شنیدی و نترسیدی و بیدار شدی در همه افلاک بزرگی
نه که جُزئی
نه که چون آب در اندام سَبوئی
تو خود اویی بخود آی
تا در خانه متروکۀ هرکس ننشـــینی و
بجز روشنــی شعشـعۀ پرتـو خود هیچ نبـینـی
و گلِ وصل بـچیـنی....


مولانا

........

مانده ام که چطور هنوز اینجا میایی

دنبال چه میگردی

یا به چه میخواهی بخندی

که هنوزاینجا سرک میکشی

برگرد که با آدمکهای عروسک نما

بیشتر همخوانی داری

اینجا دیگر جایی برای تو نیست

ما از خنده های دروغین و نمایشی بیزاریم

شاید تو هم یکی از آنها شدی

آری

ما ترجیح میدهیم غمیگین و گوشه گیر و تنها خوانده شویم

ولی یکرنگ باشیم نه رنگارنگ

......

امروز عکست میگفت که تو هم از آنها شدی

آنها که رنگارنگند

وخودت روزی مسخره شان میکردی

ودر میانشان تنها بودی

و امروز یکی از آنها شدی

عروسکی و زشتَ

دلم گرفت

ولی اینبار نه برای خودم

دیدن چهره واقعی بعضی آدمها

.....

سخت است

همین

اکنون تو هم بیگانه شو

چون دیگران با سرنوشتم

امروز درس جدیدی از زندگی گرفتم

دوست نازنینی به من آموخت که باید بدیها را بخشید

و دیروز را فراموش کرد

همین پریروز بود که بعد از زجه های فراوانم به خدا

برایم فرشته ای فرستاد که گره از کار این دنیایم بگشاید

گره ای که برایش شب و روز غصه میخوردم

و امروز فهمیدم خدایی هست هنوز

که مرا مینگرد

فکر میکردم که روی زمین تنهایم

هستم

اما بعضی انسانها فرشته اند در لباس ادمیزادی که

هم میتواند فرشته باشد و هم دیو

او که فکر میکردم فرشته بود

دیوی شد و درس خوبی به من داد

اشتباه کردم

اما جبران میکنم

امیدواورم دیر نباشد

نه نیست

چون خدا با من شوخی زیاد دارد

بارها مرا لب تیغ این زندگی گذاشت

و بارها هم با پنبه ای سر برید

که معنایش را نفهمیدم

امروز فهمیدم

امروز دیروز و اتفاقاتش را پشت سر میگذارم

و سراغ فردایی میروم که دیگر گول فرشتگان دیو صفت را نخورم

چشمانم را باز کنم و فقط فرشتگان واقعی را ببینم

انان که به من نزدیکند و من

انقدر احمق بودم که در دور دست به دنبالشان میگشتم

بقول یک دوست قدیمی

خوشبختی در یک قدمیست

و من امروزچقدر آزادم که از تو رها شدم

صبر کردن دردناک است

و فراموش کردن دردناک تر

ولی از این دو دردناکتر

آن است که ندانی باید صبر کنی یا فراموش

آرامتر سکوت کن

صدای بی تفاوتی هایت آزارم میدهد

من به مرگم راضی ام اما نمی آید اجل

بخت بد بین ، از اجل هم ناز میباید کشید

ای کاش نبودنت را هم با خودت برده بودی

روز اول شوخی شوخی جدی شد

شوخی ترین جدی عمرم دوست داشتن تو بود

و جدی ترین شوخی عمرم از دست دادن تو

ای کاش زودتر میفهمیدم که برای تو فقط یک شوخی بودم

شوخی که به این راحتی کنارش گذاشتی

قلبم گرفت دوباره

آدم برای این که غمش را فراموش کند

کار میکند

غذا میخورد

مهمانی میرود

میخوابد

...شوهر میکند/ زن میگیرد

عشق بازی میکند

بچه دار میشود

کار میکند

کار میکند

کار میکند

آدم سر فراموشیهایش پیر میشود...

خنده دار است / نه ؟
در آن بازي
زمين مي خورديم
وزخمي مي شديم
در اين بازي...
زخمي مي شويم
وزمين مي خوريم

تو نیستی

اما من برایت چای می ریزم

در همان فنجانی که برایم خریدی

دیروز هم نبودی

که برایت بلیط سینما گرفتم

فیلم ترسناکی بود

دوست داری بخند...دوست داری گریه کن

و یا دوست داری مثل آینه مبهوت باش

مبهوت من و دنیای کوچکم

دیگر چه فرق می کند باشی یا نباشی

من با تو زندگی می کنم

از این خاطرات کهنه که مرا لحظه ای آرام و تنها نمیگذارند بیزارم

کاش به لحظه ای به آرامش برسم

ای کاش

کوچک که بودم و قصه های ساعت 9 رادیو، بهانه ای بود برای خوابیدن ... آن بانوی قصه گو، صدای لطیفی داشت . نمیدانم زیبایی در فن قصه گویی او بود یا جریان داستان ها اما میتوانستم به خوبی همه آنچه را تعریف میکرد در ذهنم مجسم کنم و اغلب هم تا صبح خواب همان قصه را میدیدم و البته بیشتر شب ها هنوز قصه به انتها نرسیده به خواب رفته بودم
آخر قصه ها با این جمله تمام می شد
بالا رفتیم ماست بود
پایین اومدیم دوغ بود
قصه ی ما دروغ بود
و من با خودم فکر میکردم : قصه ی دروغ را چه نیازی به شنیدن است؟
و بعضی شب ها هم می گفت

قصه ی ما به سر رسید، کلاغه به خونش نرسید
و من دلم به حال آن کلاغ سرگردان تنها که هیچ وقت به خانه اش نمیرسید می سوخت .حالا، تقریبا سی سالی از این تصویری که جلویم هست و از صدای آن بانوی قصه گو که هنوز در گوشم هست گذشته و من تازه فهمیدم که : آخر خیلی از قصه های زندگی دروغ ِ اما باید صبوری کرد و شنیدشان. خیلی از کلاغ ها هم هنوز در راهند و سرگردان و تنها .... اما این واقعیت زندگیست...
نمیدانم شاید فردا روزی برای فردایی ها داستانی بخوانم که کلاغ هایش قصه ببافند و در آن، آدم ها را به هم برسانند...

می خواهی بروی ؟! پس بی بهانه برو ! بيدار نکن خاطره های

خواب آلوده را.

صدايت همان صدا ، نگاهت نـاتـنی و دستهايت سرد است ،و من

می دانم :محبت ساختگیـت ،عشق دروغينت و

چشمان پر فريبت ،آخر روزی گرفتارت خواهند ساخت

به سراغ من اگر می آیی

دیگر آسوده بیا

چند وقتیست که فولاد شده

چینی تنهایی من

حرفایی مونده تو دلم

میخوام بگم گریه امونم نمیده

حتی یه لحظه یاد تو از تو خیالم نمیره

از وقتی رفتی روز و شب

برای من یکی شده

با رفتن تو لحظه هام

درگیره تنهایی شده

هر لحظه هر جایی میرم

حس نگاهت با منه

این دل بی طاقت من قید تو رو نمیزنه

بزار یه بار نگات کنم

از جون و دل صدات کنم

هرچقدر دلتنگی دارم هدیه به اون جشات کنم

دلگیرم از دوری تو

اما کی کم میشه این فاصله

شاید با دیدنت یه روز تموم به شه این گریه ها

نزار که حسرت نگات که زخم بشه واسه تنم

هرجای دنیا که بری قید تو رو نمیزنم

رفتی و رفتنت هنوز انگار نمیشه باورم

هر لحظه تو وجودمی عشقت نمیره از سرم

کودکانه صدایش کردم

زیرکانه جوابم داد

عاشقانه نگاهش کردم

فاتحانه اسیرم کرد

شاعرانه برایش سرودم

دلبرانه برایم خواند

جاودانه شد در دلم

بی بهانه رهایم کرد

ازباران این روزها

تنها سردیست که بر پیکره ام می نشیند

بدون تو چه سخت میشود باران را نظاره کرد

راست یا دروغ مهم نیست

تو فقط با من حرف بزن

...چشمانت زیرنویس می کنند

کم کم تفاوت ظریف میان نگهداشتن یک دست

و زنجیر کردن یک روح را یاد خواهی گرفت.

اینکه عشق تکیه کردن نیست

و رفاقت، اطمینان خاطر

و یاد میگیری که بوسه ها قرارداد نیستند

و هدیه ها، عهد و پیمان معنی نمیدهند

.و شکستهایت را خواهی پذیرفت

سرت را بالا خواهی گرفت با چشمهای باز

با ظرافتی زنانه و نه اندوهی کودکانه

و یاد میگیری که همه ی راههایت را هم امروز بسازی

که خاک فردا برای خیال ها مطمئن نیست

و آینده امکانی برای سقوط به میانه ی نزاع در خود دارد

کم کم یاد میگیری

که حتی نور خورشید میسوزاند اگر زیاد آفتاب بگیری

.بعد باغ خود را میکاری و روحت را زینت میدهی

به جای اینکه منتظر کسی باشی تا برایت گل بیاورد

.و یاد میگیری که میتوانی تحمل کنی...

که محکم هستی..

.که خیلی میارزی

.و میآموزی و میآموزی

با هر خداحافظ

ییاد میگیری.

خورخه لوییس بورخس

پرگار را بگیر و بکش انحصار کن
در من تمام پنجره ها را حصار کن
از من ,خودت,از این همه بودن فرار کن
اصلا بیا و خواب مرا هم دچار کن
از من چه ساختی که دلم شعله ور شده
یک دختر لجوج که گستاخ تر شده
این روزها که رنگ نگاهت سیاسی است
در من زنی به هیبت مردی حماسی است
حالا که عشقها همگی اختلاسی است
بگذار بشکند که دلم سخت عاصی است
من را ببخش اگر که نگاهم زلال نیست
دیگر برای دلبری و عشوه حال نیست
باید عوض کنیم کمی راه و طرز را
در من بتاز پاره کن این حد و مرز را
ابعاد مندرج شده ی طول و عرض را
پایان بده تحجر و افکار هرز را
می خواهم انچه را قدغن بود رو کنم
تا در خودم تمام تو را جستجو کنم
یک استراتژی که به اسم حقوق ِزن
پشت چراغ قرمز شهری شلوغ,زن
چشمان زوم کرده به ماشین بوق زن
از کشفیات تازه ی رشد نبوغ ِ زن
گیس مرا بریدی و در شهر هُو شدم
چون خط قرمزی وسط تابلو شدم

مرحوم ساناز بهشتی

اگر دورم ز دیدارت

دلیل بی وفایی نیست

وفا آن است که نامت را

همیشه زیر لب دارم

A true friend is someone

who sees the pain in your eyes,

while everyone else

believes the fake smile.

همه میگن که تو نیستی

همه میگن که تو مردی

همه میگن که تنت رو به فرشته ها سپردی

دروغه

باز هم من و اين نيمکت خالی ...چه حکایتی بود رفتن شما و پاییز
ما...!؟

سراغ بعضی از حرفهای نگفته ام را از خاکستر سیگارت بگیر

تو رو خدا صـدام نکن خوابتو داشتم مي ديــدم

اطلسي هاي عاشقــو از گـل لبهـــات مي چيدم

تو رو خدا صدام نـکن تو خواب تومهربون تري

دست منو مي گيري و با خود به ابرها مي بري

هزار تا آسمون واسـم ستاره ها رو مي شماري

ماهو مياري رو زمين جاش منو اونجا مي ذاري

چقد تو پاک و مهربون تو خواب من پا مي ذاري

بيدار مي شم تو مي ري و باز منو تنها مي ذاري

تو رو خـدا به جـون من خوابمو از چشام نگير

تو جون بخواه منم مي دم ، خوابمو از چشام نگير

تو رو خدا صـدام نکن خوابتو داشتم مي ديدم

اطلسي هاي عاشقــو از گل لبهــات مي چيدم

مدتی بود ننوشته بودم. دلم برای نوشتن تنگ شده. شاید دوباره بنویسم. شاید فردا

شعری از فروغ

بر روی ما نگاه خدا خنده میزند
هر چند که ره به ساحل لطفش نبرده­ایم
زیرا که چون زاهدان سیه کار خرقه پوش
پنهان ز دیدگان خدا می نخورده­ایم
پیشانی ار ز داغ گناهی سیه شود
بهتر ز داغ مهر نماز از سر ریا
نام خدا نبردن از آن به که زیر لب
بهر فریب خلق بگویی خدا خدا
ما را چه غم که شیخ شبی در میان جمع
بر رویمان ببست به شادی در بهشت
او می­گشاید... او که به لطف و صفای خویش
گویی که خاک طینت ما را ز غم سرشت
طوفان طعنه خنده ما را ز لب نشست
کوهیم و در میانه­ی دریا نشسته­ایم
چون سینه جای گوهر یکتای راستیست
زین رو به موج حادثه تنها نشسته­ایم
آن آتشی که در دل ما شعله می­کشید
گر در میان دامن شیخ اوفتاده بود
دیگر بما که سوخته­ایم از شرار عشق
نام گناهکاره­ی رسوا نداده بود
بگذار تا به طعنه بگویند مردمان
در گوش هم حکایت عشق مدام ما
"هرگز نمیرد آنکه دلش زنده شد به عشق
ثبت است در جریده عالم دوام ما

مرگ خیلی آسان می‌تواند به سراغ من بیاید

اما من تا می‌توانم زندگی کنم، نباید به پیشواز مرگ بروم. البته
اگر یک وقتی ناچار با مرگ روبرو شوم که می‌شوم، مهم نیست.

مهم این است که زندگی یا مرگ من، چه اثری
در زندگی دیگران داشته باشد

صمد بهرنگی، ماهی سیاه کوچولو

شعری برای ندای ایران

دختری مشتی به بالا برده بود..........در میان ولوله شعری سرود

شعر او خشم ستم را برفروخت.......سینه اش را آتشی سربی بسوخت

خشم ناکس شعله ور شد بر ندا.........خنجر و نیزه بسویش شد رها

آتشی بر سینه دختر نشاند.............زندگی از جان پاکش می ستاند

تیر کین بس ضجه داد او را زدرد........یاد یاران بر دلش آهی فکند

در نگاهش آسمان جا میگرفت.........دشمنان را خوب به سخره مگرفت

بوسه گل را بخاطر می سپرد...........نام ایران را به هر جایی ببرد

بر لب او مهر خاموشی نشست......این خموشی تخت دشمن را شکست

لخظه های آخرین مادر بدید.............دختری تا آخر دنیا دوید

او ندا بود آن ندای نازنین.........او که خونش پرده برداشت از زمین

او ندای ملتی آزاده بود..................بانگ ملت را به بالا برده بود

او ندای مردم ایران ماست............تا به فردا همره و آوای ماست

ای امیران پند گیرید زین سخن.........چون نداها بی شمارند در وطن

احمد رضا احمدپور

محکوم به یکسال حبس برای خلع لباس روحانیت

عیده و امسال عیدی نداریم

در این ایام به مادری فکر میکنم که جای عزیزش

در کنار سفره هفت سین خالی هست

و اشک او بر شادیهای او غلبه میکند

و خاطرات زیبایش به خاطرات تلخ تبدیل شده