يادته گفتي و گفتم كه چه تنگه قفسامون؟

توي اين تنگي وحشت چه ميگيره نفسامون؟

تو ميخواستي كه فدا شي من ميخواستم كه رها شم

تو ميخواستي كه فنا شي من ميخواستم كه نباشم

چه غريبونه نگاهت در و ديوارو نگاه كرد

انگار از توآسمونا يك كسي تورو صدا كرد

تو نگاه تو رضايت یا غروري عاشقونه

شوق پرواز توي چشمات انگاری ميري به خونه

گفتي آروم زير گوشم زندگي يه حرف پوچه

چرا موندن و پوسيدن آخرش رفتن و كوچه

حرف هر دومون يكي بود تو چه زيبا پر كشيدي

قفسو ساده شكستي چتر گل به سر كشيدي

حالا حتي آسمونا وسعتش به زير پاته

میدونستي پر كشيدن آخرين راه نجاته

قدرتت به قدر دنيا قلب تو مثل يه دریا

اين حقارت واسه من بس كه تو اونجا و من اينجا

من تو سرداب زمينم تو به معبودت رسيدی

من توي بهت عميقم تو به مقصودت رسيدی

يادته گفتي و گفتم كه چه تنگه قفسامون؟

توي اين تنگي وحشت چه ميگيره نفسامون؟

ميدوني كه تا ابد هم يادت از دلم نميره

تو عقاب پر غروري دل من مرغ اسيره

اگه زندونم نباشه من توي دنيا اسيرم

تو تونستي پر كشيدي من میپوسم و میمیرم

من گرفتار سنگینی سکوتی هستم که گویا قبل از هر فریادی لازم است

نازنینا ما به ناز تو جوانی داده ایم

دیگر اکنون با جوانان ناز کن با ما چرا؟


وه که با این عمر های کوته بی اعتبار

این همه غافل شدن از چون منی شیدا چرا؟