دوباره تنها شديم

گفتم: «بمان!» و نماندي

رفتي

بالاي بام آرزوهاي من نشستي و پايين نيامدي

گفتم

نردبان ترانه تنها سه پله دارد

سكوت وصعودُ و سقوط

!تو صداي مرا نشنيدي

و من

! هي بالا رفتم، هي افتادم

هي بالا رفتم، هي افتادم

تو مي دانستي كه من از تنهايي و تاريكي مي ترسم

ولي فتيله فانوس نگاهت را پايين كشيدي

من بي چراغ دنبال دفترم گشتم

بي چراغ قلمي پيدا كردم

و بي چراغ از تو نوشتم

نوشتم، نوشتم

حالا همسايه ها با صداي آواز هاي من گريه مي كنند

دوستانم نام خود را در دفاترم پيدا مي كنند

و مي خندند

عده اي سر بر كتابم مي گذارند و رؤيا مي بينند

اما چه فايده؟

هيچكس از من نمي پرسد

بعد از اين همه ترانه بي چراغ

چشمهايت به تاريكي عادت كرده اند؟

همه آمدند، خواندند، سر تكان دادند و رفتند

حالادوباره اين من واين تاريكي

واين از پي كاغذ و قلم گشتن

گفتم : « - بمان!» و نماندي

اما به راستي

ستاره نياز و نوازش

اگر خورشيد خيال تو

اينجا و در كنار اين دل بي درمان نمي ماند

اين ترانه ها

در تنگناي تنهايي ام زاده مي شدند؟

يغما گلرويی